Το κτίριο της Χρυσαλίδας συνδέεται με την ανάπτυξη της σηροτροφίας στην περιοχή, για το λόγο αυτό άλλωστε έγινε και η μετατροπή του κτιρίου από αποθήκη συγκέντρωσης κουκουλιών σε Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου.

Η σηροτροφία στην περιοχή της Αγιάς και του Μεταξοχωρίου ξεκινά ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα. Την εικοσαετία 1860-1880 η σηροτροφία αναπτύσσεται σημαντικά καθώς η μεγάλη οικογένεια της Αγιάς, Αλεξούλη ελέγχει την παραγωγή και τη διάθεση των προϊόντων, συνεργάζεται με εμπορικούς οίκους του Βόλου και της Λάρισας, οι οποίοι τα προωθούν ως τη Μασσαλία. Παράλληλα, ασχολούνται με την παραγωγή και εμπορία του μεταξιού, ο εμπορικός οίκος του μεταξοχωρίτη Ευθύμιου Βατζιά, ο Δημ. Ηρακλείδης, ο Χατζηδήμος κ.ά. Μετά την Απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881 ξεκινά μια σοβαρή προσπάθεια από τους παραγωγούς, των «σποράδων» όπως λεγόταν, (Αθ. Τζήμερος, Αχ. Σουφαράπης, Ν. Βαγενάς, Ν. Καρδάρας κ.ά). για την επίτευξη καλής ποιότητας μεταξόσπορου, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της παραγωγής και εμπορίας του προϊόντος.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 οι μεταξοπαραγωγοί ανέρχονται στους 20 με συνολική παραγωγή τα 40.000 κουτιά μεταξόσπορου εκ των οποίων τα 30.000 προορίζονται για το εξωτερικό. Το 1925, ο Στυλ. Παπαδόπουλος, ιδιοκτήτης της μεταξοϋφαντουργίας «Χρυσαλίδος», μια από τις μεγαλύτερες μεταξοϋφαντουργικές μονάδες της χώρας, την οποία ίδρυσε το 1901 στον Πειραιά, με δίκτυο διανομών σε όλη την Ελλάδα και την Αίγυπτο, χτίζει στην Αγιά την ομώνυμη αποθήκη για τη συγκέντρωση των κουκουλιών. Στην επιλογή αυτή συνετέλεσε η γυναίκα του Κλεονίκη το γένος Φιλίππου Βασιλειάδου που ήταν αγιώτισσα. Όμως από το 1930 η σηροτροφία κρίθηκε ασύμφορη για τους παραγωγούς, οι οποίοι στράφηκαν σε πιο επικερδείς καλλιέργειες, (μήλα, κεράσια, φουντούκια, ροδάκινα) και σταδιακά η σηροτροφία εγκαταλείφθηκε πλήρως.