Το χωριό Σωτηρίτσα είναι κτισμένο στις πλαγιές της ΝΑ Όσσας. Το παλαιό όνομα του χωριού ήταν Κάπιστα και είναι σλαβόφωνο (σημαίνει Εξωκλήσι). Στην πραγματικότητα μόνο ένας μικρός μεταβυζαντινός ναός αφιερωμένος στο Σωτήρα Χριστό υπάρχει βορειότερα σε ένα πλάτωμα της Όσσας, ωστόσο διάφορα ευρήματα στην περιοχή δείχνουν πως στην ίδια θέση θα πρέπει να υπήρχε μεσοβυζαντινό μοναστήρι. Λιθόστρωτα, ξωκλήσια, παλαιοχριστιανικά ευρήματα και η παραδοσιακή ατμόσφαιρα που διατηρείται έντονα στο χωριό, συνθέτουν την εικόνα ενός τόπου που θέλει να κρατήσει το χρώμα του, γεγονός που το αποδεικνύουν και τα πολλά αναπαλαιωμένα σπίτια.

To χωριό βρίσκεται στις παρυφές του Κισάβου και σε υψόμετρο 325 μέτρων και σε απόσταση 43 χιλιομέτρων από την Λάρισα μέσω του επαρχιακού δρόμου Λάρισας Αγιάς.

Από τα παράλια του Δήμου Μελιβοίας απέχει 6 χιλιόμετρα μέσω του παραλιακού οικισμού Σωτηρίτσας.

Έχει 35 μόνιμους κατοίκους και 200 εποχιακούς, που την τελευταία δεκαετία αγοράσανε παλαιά σπίτια τα οποία τα ανακατασκευάσανε – αναπαλαιώσανε.

Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν 7 οικογένειες που εγκαταστάθηκαν πριν 200 χρόνια και ασχολήθηκαν με την υλοτόμηση της Βαλανιδιάς κ.λ.π. (στοιχεία από αναφορά Γάλλου περιηγητή). Στην συνέχεια γύρω στο 1880 υπήρξε συνεταιρισμός υλοτόμων Κάπιστας (στοιχεία από φάκελο του υπουργείου Γεωργίας). Κύριο εισόδημα των κατοίκων (το έτος 1933 περίπου 500) ήταν από την κτηνοτροφία, την καλλιέργεια Αμπελιών, Ελιών, την εκτροφή μεταξοσκώληκα.

Η περιοχή της Σωτηρίτσας υπήρξε Τσιφλίκι το οποίο απαλλοτριώθηκε το έτος 1931 και παραχωρήθηκε κλήρος στον τότε σύλλογο ακτημόνων μετά από μεγάλους μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες των τότε κατοίκων αρχικά κατά του Πασά και μετέπειτα με τον τσιφλικά (Αλέξανδρο Ζούλια).

Την 10ετία του 70' το χωριό εγκαταλείφθηκε σιγά – σιγά και οι κάτοικοι μετανάστευσαν. Οι περισσότεροι κάτοικοι κατέβηκαν στην παραλία όπου βρίσκονται και οι περισσότερες αγροτικές τους ασχολίες και εκεί δημιουργήθηκε ο παραλιακός οικισμός Σωτηρίτσας.